Ik verlang naar het voorjaar en ben blij met elke voorbode die mijn verwachting sterkt. In onze tuin begint het er al op te lijken. Er zijn diverse uitbottende planten en bij de knol- en bolgewassen staan de eerste uitlopers boven de grond. Dit geeft mij hoop op een mooi voorjaar.

In mijn laatste schooljaar (1978/1979) waren er de nodige sneeuwstormen. Ik herinner me dat ik ondanks een afstand van 15 kilometer toch nog op school kon komen. In het noorden van ons land moest het leger echter ingrijpen om het verkeer weer op gang te krijgen. 

Ook van na mijn schooltijd herinner ik me wel wat winters met een dik pak sneeuw. Die winters zien we de laatste jaren echter alleen nog op foto’s. Afbeeldingen van spelende kinderen bij een grote sneeuwpop of romantische en nostalgische plaatjes van het vertier op natuurijs in de uiterwaarden.

Een sneeuwdek levert natuurlijk ook ongemak. Toch zou ik nu best willen genieten van zo'n mooi zonovergoten sneeuwlandschap. Zolang de winter echter niet veel meer is dan een verlenging van de herfst met grijze dagen en regenbuien, mag van mij het voorjaar vandaag beginnen.

Gelukkig zijn er de sneeuwklokjes die gewoontegetrouw in januari als eerste in onze tuin wat bloemen laten zien. De krokussen hebben al wat uitlopers en bij de alliums staan de eerste pinnen boven de grond. De knoppen in de hortensia’s groeien en op de takken van de bruidsbloem zitten al kleine groene stipjes.

Deze voorbodes van de lente vullen me met hoop en mooie verwachtingen van het voorjaar. Straks komt er weer fris groen uit die knoppen naar voren. De bolletjes in onze tuin zullen weer hun bloemen tonen. Ik moet nog even geduld hebben, maar de eerste voorbodes zijn er al.