Op een recente poster van Loesje staat de tekst: "Modeltreinen. Mijn opa gaat weer interrailen op zijn zolderkamer." Dit zou zo door een van mijn kleinkinderen gezegd kunnen zijn. Onder ons tweepersoons logeerbed bevindt zich namelijk een vrij grote, verrijdbare treinplaat.
In de tekst van Loesje is het woordje 'weer' niet helemaal op mij van toepassing. Ik reisde niet met een Interrail-kaart van 240 gulden door Europa, maar met een Tienertoerkaart van 20 gulden door Nederland.
Voordat ik op Tienertoer ging, was mijn ervaring met treinen beperkt tot een modeltrein. Het begon allemaal met een startersset van Märklin, die ik geleidelijk uitbreidde met wissels en extra sporen. Daarnaast voegde ik gebouwen van Faller toe, die je zelf in elkaar moest zetten.
Met kippengaas en papier-maché maakte ik een berg met een tunnel. Zo had ik bij de trein een berglandschap en een eenvoudig dorpje. In mijn fantasie kon ik met die trein op vakantie naar de Alpen.
Een paar jaar terug heb ik het oude materiaal van de bergzolder gehaald en op een grote plaat gezet. De kleinkinderen dienden als perfect excuus om een nieuwe treinbaan te creëren. Compleet met een rangeerterrein en een nieuw berglandschap met tunnels.
Het oude locomotiefje werkte niet goed, dus had ik een goed werkende tweede starters-set aangeschaft. Ik kocht die set trouwens van iemand die net als machinist bij de NS met echte treinen mocht rijden.
Met die tweede set had ik de beschikking over twee transformatoren, extra rails en een paar extra wagonnetjes. Het was voor mij een goede reden om op Marktplaats een iets luxer los locomotiefje te kopen.
De hernieuwde treinplaat is inmiddels een paar jaar oud. Ondertussen zijn de kleinkinderen natuurlijk ook een paar jaar ouder en is hun interesse in de treinbaan verminderd. Tijdens bezoekjes blijft de treinplaat steeds vaker onder het logeerbed.
Daar staat hij niemand in de weg. Soms bekruipt me echter het gevoel dat het tijd is om alles weer naar de bergzolder te verbannen. Gelukkig was een van de kleinkinderen afgelopen weekend nog met de treintjes aan het spelen.
De werking van alles heeft voor haar geen geheimen meer. Wanneer ze klaar is, laat ze alles netjes achter: de lichtjes uit en de transformatoren zonder spanning. Ik hoef er niet meer naar om te kijken; de treinplaat staat weer onder het logeerbed.
En af en toe kijk ik zelf of alles nog een beetje werkt. Nog steeds ben ik blij met het eindresultaat en laat ik de treintjes een paar rondjes rijden. Op het rangeerterreintje wissel ik wat wagonnetjes en verzet een paar autootjes.
Ik was even aan het interrailen op de tweede verdieping en ik kom op de begane grond weer terug in het hier en nu.