Onafhankelijk van elkaar kregen twee kleindochters via school interesse in hun stamboom. Gelukkig  wordt op scholen nog steeds stilgestaan bij het eigen voorgeslacht. Ik vind dat geweldig. Kennis van het verleden is misschien tegenwoordig harder nodig dan een mooi handschrift.

Mijn dochter stuurde me een berichtje toen op de scholen van beide dochters over stambomen gesproken was. Ze kon al gelijk wat vertellen over haar eigen voorgeslacht. Daarin zit onder andere het verhaal van Jan Pzn Sweelinck. De componist en organist, wiens portret op het briefje van 25 gulden stond.

Het voorgeslacht van mijn schoonzoon was nog niet echt bekend. Nadat mijn dochter de gegevens van de grootouders van haar schoonouders had verzameld, kon ze via Familysearch al een hele stamboom zichtbaar krijgen.

Zelf ben ik iemand die ook graag de originele akten wil zien. In die oude akten staat namelijk vaak meer informatie dan alleen maar de dorre data van geboorte, huwelijk en overlijden. De verhalen achter de feiten geven de zwart-witte documenten kleur.

Dus zelf ook aan de slag gegaan. Dat gaat veel minder snel. maar langzaam maar zeker komen verhalen uit de geschiedenis naar boven. Binnen zitten vanwege herfstachtige omstandigheden is nu ook geen straf, dus ik heb alle tijd.

Het lezen van de akten van de burgerlijke stand is vaak nog redelijk te doen. Ook al kom ik soms geschreven teksten tegen die minder goed te lezen zijn. Vooral als het aan het begin van de 19e eeuw Franstalige akten betreft.  Met daarin de Franse Republikeinse jaartelling, die in zuidelijk Nederland vaker werd gehanteerd. Dat is dan even puzzelen.

Voorgeslacht uit de periode van voor de 19e eeuw moet ik vinden in de kerkelijke administratie. Hier op de Veluwe meestal gewoon in het Nederlands. In het meer Rooms Katholieke zuiden vaak in het Latijn. En één ding hadden dominees en pastoors gemeen. Een belabberd handschrift.

Hier boven een inschrijving van een huwelijk uit Randwijk uit 1740. Ik kan me goed voorstellen dat de meesten hier geen chocola van kunnen maken, maar door wat ervaring kan ik het nog net lezen.

Gelukkig worden belangrijke documenten tegenwoordig uitgetypt en direct digitaal opgeslagen. Het handschrift is dus minder belangrijk geworden. Kennis van het verleden om het heden te begrijpen is nog steeds van groot belang.

Hoe dan ook. Ik vind het fijn om in oude documenten te zoeken naar de geschiedenis van mijn kleindochters. Mijn eerdere onderzoeken waren veelal boven de rivieren. Nu speur ik onder andere in de archieven van de provincies Brabant en Limburg. En geloof me. Dat is echt weer anders.

Zo ontdek ik steeds weer nieuwe dingen in oude documenten. Ook al is er sprake van een oud taalgebruik en belabberde handschriften.

---

NB: Voor de geïnteresseerden de betreffende tekst uit bovenstaand huwelijksregister is “Maij 1 ... item Weijer Jacobs j:m: tot beuningen Maria Jansse j:d: van Lents dog wonende tot Lakemond, alhier en op voorgenomde plaats sonder hinder gewoonlijk uitgeroepen"