Ooit was je verplicht het gemeentelijk trottoir bij je huis schoon, heel en veilig te houden. Nu niet meer. Ik veeg ‘mijn’ stoep dus echt niet elke week. Zwerfvuil ruim ik vrij snel op, maar natuurlijk vuil ligt bij mij wat langer. Bij mijn ouderlijk huis werd wel elke zaterdag de stoep geveegd. Ook vanwege de vele kerkgangers die langs zouden komen. Drie huizen verder stond onze druk bezochte kerk. Voor de zondag moest alles netjes.

Volgens vaklieden in de openbare ruimte is elke voeg een ‘potentieel plantvak’. Om toekomstig onkruid te voorkomen wordt een nieuw trottoir daarom strak gesloten opgeleverd. Helaas. Het trottoir rond ons huis is ruim 20 jaar oud en er zijn kabels gelegd. Het mos in de voegen is een voedingsbodem voor onkruid. Met het voorjaar in aantocht komt de drang om het - inmiddels oude - mos dan toch maar op te ruimen.

Dus naar buiten met de onkruidborstel en bezem. In ons buurtje staan namelijk een aantal seniorenwoningen. Regelmatig zien we de bewoners – met of zonder hulpmiddelen – hier voorbij komen. Zij gaan misschien boodschappen doen of zomaar een blokje om. Dat laatste gebeurt zeker wanneer het echt voorjaar wordt. En ze willen weer in hun eigen huis komen zonder een heup of andere botten te breken. 

Voor en naast ons perceel ligt ruim 40 m² aan stoeptegels. Dat zijn honderden strekkende meters ‘potentieel plantvak’. Het blijft een vervelende en saaie klus om alle voegen te borstelen en de zooi bij elkaar te vegen. Voor mijn motivatie zie ik het trottoir tijdens de klus als verlengstuk van onze tuin. Even doorzetten en gelijk kijken of er geen tegels scheef liggen. Gewoon omdat ik niet wil zien dat hier iemand struikelt en valt. Nu het klaar is, zie ik het resultaat. Voor het voorjaar is alles netjes.